Od razu udał się do pobliskiego garnizonu w Bostonie. Nawiązał kontakt z jego dowódcą, z którym zjadł obiad, po którym dowódca, którym był William Heath oprowadził go po fortyfikacjach. Pułaski tak je ocenił:

Fortyfikacje są wykonane solidnie, ich artyleria jest w porządku, tylko żołnierze są mniej wykształceni niż powinni być.

Napisał list (26 lipca) do Washingtona prosząc go o przyjęcie do Armii Kontynentalnej, a nie mogąc się doczekać odpowiedzi 4 sierpnia wyruszył na spotkanie z nim. Podróż zajęła mu dwa tygodnie, gdyż musiał omijać tereny zajęte przez wojska brytyjskie. Washington go przyjął serdecznie, gdyż Pułaskiego polecał także inny znamienity Francuz, którym był La Fayette (wcześniej z Paryża oprócz rekomendacji Franklina wysłana była także rekomendacja napisana przez Deane’a). Pułaski został określony w niej jako hrabia z Polski (Count Pulaski of Poland). Spotkanie zaowocowało pismem Washingtona do Kongresu (21 sierpnia), aby w szeregi armii przyjąć młodego polskiego dowódcę. Pułaski miał wówczas 32 lata. Delikatnie pominięto kwestię rangi, używając ogólnych słów, aby przyjąć go

na warunkach właściwie odpowiadających charakterowi i wojskowym umiejętnościom tego gentlemana.

Washington nie wspomniał o kawalerii. Po pierwsze gdyż nie wierzył w jej skuteczność, a po drugie, że zwiększała koszty, bo oprócz żołnierzy także konie należało wyżywić i wyposażyć w rzędy. Amerykańska kawaleria była niewielka. Liczyła cztery regimenty, co wynosiło 727 żołnierzy i oficerów. W oczekiwaniu na decyzję Kongresu Pułaski jako ochotnik, wstąpił do Armii Kontynentalnej. Niemal od razu wziął udział w bitwie pod Brandywine (11 września 1777 r.). Choć nie ma potwierdzenia jego udziału w pismach Kongresu, gdyż potraktowano Pułaskiego jako Francuza, to znajdziemy je w prasie. “Boston Gazette” z dnia 2 października 1777 r. tak pisała:

Bardzo duża liczba francuskich oficerów brała udział w akcji. Markiz de la Fayette łączył młodość z odwagą, wykorzystując swe dobre urodzenie i miły charakter. Polski hrabia Pulaski z częścią lekkiej kawalerii podjechał na rekonesans pod pozycje wroga.

Co ciekawe, Washington nie zauważył udziału Pułaskiego pod Brandywine, a ponadto był mylnie przeświadczony o porażce w niej Amerykanów, więc nakazał odwrót w kierunku Germantown. Skutkiem tego było także podejście Brytyjczyków pod Filadelfię, co wystraszyło członków Kongresu Kontynentalnego. Ewakuowali się ucieczką do Lancaster, a gdy i tam zrobiło się zbyt niebezpiecznie przenieśli się do miejscowości York w stanie Pensylwania.

Wróćmy jednak do wycofywania się wojsk amerykańskich spod Brandywine. Pułaski zauważył, że Brytyjczycy zamierzają przeciąć drogę ucieczki Amerykanów. Zatem natychmiast chciał dotrzeć do Washingtona, aby mu o tym zakomunikować. Nie został jednak wpuszczony do namiotu, gdyż zainterweniował adiutant Washingtona, którym był Alexander Hamilton. Nie rozumiał podekscytowanego Pułaskiego, który coraz głośniej i bardziej stanowczo artykułował swoją determinację. Awantura przed namiotem zaniepokoiła Washingtona, który wyszedł zobaczyć co się dzieje. Na szczęście rozpoznał Pułaskiego i docenił, że sytuacja jest poważna. Natychmiast przydzielił Pułaskiemu swoją straż przyboczną i część żołnierzy. Na czele 30 konnych z pistoletem w ręku Pułaskiemu udało się obronić pozycje wojsk amerykańskich.

Po tej brawurowej akcji Washington docenił Pułaskiego, chwaląc go jako dzielnego żołnierza. Wśród żołnierzy rozeszła się wiadomość, że Pułaski uratował życie generała. W kilka dni później Pułaski otrzymał nominację, którą było przyznanie mu służby w Armii Kontynentalnej, gdyż dotychczas służył w formacji pomocniczej. Uwzględniając jego umiejętności mianowano go dowódcą konnicy w randze brygadiera generalnego (brigadier general). Kawaleria nie była wydzieloną jednostką w Armii Kontynentalnej, mianowanie więc Pułaskiego było swego rodzajem wyzwaniem, a nadanie mu tak wysokiej rangi powodowało, że żaden w amerykańskich dowódców nie był mu równy. Pułaski miał bezpośrednio współpracować z gen. Henrym Knoxem. Najważniejsze jest to, że Pułaski został z dnia na dzień najwyższym rangą dowódcą kawalerii. Podlegały mu cztery pułki lekkich dragonów. Próbą dla tych sił były działania na drodze Lancaster. Miały zmylić wywiad brytyjski, jak i miejscowej ludności nastawionej probrytyjsko. Żołnierze amerykańscy byli ubrani w czerwone kurtki, będące symbolem wojsk brytyjskich. Dzięki temu fortelowi niemal niezauważeni podeszli tuż pod pozycje przeciwnika i zorientowali się w jego siłach.

Francuscy oficerowie dowiedziawszy się o nominacji Pułaskiego nie kryli swej dezaprobaty, niektórzy, jak baron Johann de Kalb, napisali wręcz skargi do Kongresu. Uważali, że taka nominacja należała się służącym w Armii Kontynentalnym Francuzom, a nie jakiemuś nieznanemu bliżej osobnikowi. Chodziło konkretnie o Augustina Mottin de la Balme, francuskiego dowódcy kawalerii, który dowiedziawszy się o decyzji Kongresu obraził się i w październiku 1777 r. zrezygnował z dalszej służby w Armii Kontynentalnej. Również ci francuscy najemnicy, którzy od początku wojny o niepodległość służyli w amerykańskiej armii uznali nominację Pułaskiego za afront wobec nich. A Pułaski swoim porywczym charakterem nie łagodził sytuacji. Ponadto był przeświadczony o swojej wyjątkowej wiedzy i umiejętnościach, nie krył swej wyższości, domagał się też, aby jego sztab składał się wyłącznie z Polaków. Nie przysparzało mu to sympatii.

Kolejnym starciem kawalerii dowodzonej przez Pułaskiego była bitwa pod Germantown rozegrana 4 października 1777 r. Nasz twórca kawalerii dowodził w niej 200 dragonami. I tym razem zabezpieczał odwrót pokonanych sił amerykańskich. Na ogół pochlebne są opinie o przeprowadzonym odwrocie, a winą za przegraną obarcza się Washingtona i gen. Nathanaela Greene’a. Jest też pogląd, że była to wina Pułaskiego, który nie dowodził, albowiem spał. Opisał to sędzia William Johnson twierdząc, że Washington zastał Pułaskiego śpiącego. Innych oskarżeń nie było, Washington i Greene wzięli winę na siebie, a więc nie wiadomo czy było to pomówienie, czy też faktycznie Pułaski z jakichś powodów nie był w stanie prowadzić swego wojska. Washington wyraził jednak opinię, że kawaleria zawiodła jego oczekiwania. Miał na myśli brak efektywności w bitwie, jak również sposób pozyskiwania koni do armii. Były one rekwirowane bez należnej zapłaty, a rekwizytorzy nadużywali swych kompetencji przywłaszczając sobie bardziej wartościowe konie bądź sprzedając je po atrakcyjnej cenie. Washington zapowiedział, że będzie karał takie praktyki. Polecił znakowanie koni, które należały do armii. Każdy żołnierz, który został złapany na nieoznakowanym koniu miał być karany za kradzież.